ELA É

ELA É

Ao grupo poético "BRÉTEMA"

 

Ela é o sol,

o arrecendo dunha gracia,

un destino a carón da luz,

un alento,

un sentimento na alma.

Ela é o estro inefable,

a beleza pura,

a palabra que enleva,

a ledicia na infinita tristura.

Ela é o cantar da liberdade,

a aura que ilumina,

o murmurio do espírito,

o amor que suspira.

Ela é e sempre será,

pola inquietude e a vida,

a nosa amada,

a POESÍA.

 

Serxio López-Corona

AMISTAD


 

¿Dónde comienza la ofensa

si el que ofende es el amigo?

¿Dónde se compran los sueños

de aquél que no ha vendido?

 

… …

 

Hay promesas que florecen

y promesas que se olvidan.

Amistades que se venden

y amistades que se alquilan.

 

Hay deseos que se mueren

nada más nacer el día.

Letanías que nos tratan

según nos trata la vida.

 

Hay "te quieros" que son arte

y otros pura felonía.

Amores de conveniencia

disfrazados de poesía.

 

"La amistad, si verdadera,

como el oro ha de brillar.

Mas si falsa,

es etérea,

pronto deja de irradiar:

¡Se apaga!

Ya no hay fulgores…

ni mentiras que ocultar"

 

-Manoel Xosé-

SIN AMIGOS DE VERDAD

SIN AMIGOS DE VERDAD

 

Yo sólo quiero animar a los que aman

a los que buscan en el mundo la verdad

Yo sólo quiero decirles, adelante

quiero tenerlos a mi lado, nada más

 

Yo sólo quiero saber que me comprenden

que me aparto de la mediocridad

sólo quiero saber que son valientes

que no se esconden ante la adversidad

 

He encontrado en la vida mucho cobarde

mucho "lameculo" de la prosperidad

adorando al que tenía dinero

mendigando un pedazo de pan

 

Hay mucha gente que no sabe ser valiente

mucha gente que ignora la verdad

pero yo soy un tío diferente

no puedo soportar la mala autoridad

 

La autoridad que es fría intransigente

con la persona que tiene dignidad

y con decisión y claridad vidente

denuncia al que oprime y su crueldad

 

La verdad me estoy volviendo loco

en un mundo de mediocres sin pensar

que nosotros en cualquier momento

desaparecemos para  nunca volver más

 

Que importan las riquezas conseguidas

si nuestros sueños se han dejado de forjar

los amigos que teníamos demostraron

que en los amigos no se puede confiar

 

Adiós a todos digo sinceramente

adiós a todos los que me quieran escuchar

amigos nunca tuve en este mundo

solo gente que de mí se quiso aprovechar

 

Quiero terminar esta triste sinfonía

para que me juzguen los que vienen detrás

en esta vida siempre busqué la armonía

sin importar los que me quieran criticar

 

Yo hoy quiero denunciar al obediente

al que no se levanta ante la barbaridad

yo hoy quiero ensalzar a  ese valiente

que muere una sola vez con su verdad

 

CENEME-30-06-08

 

EL ENTIERRO

EL ENTIERRO

 

Se marchó una noche

Una noche fría

Se marchó una noche

Nadie allí tenía 

 

En escaparate

De mortuorio aquel día

Su cuerpo sin alma

Rígido se exhibía

 

Rodeado de amigos y de familiares

Los hombres a hombros lo fueron pasando

Por entre los árboles y los panteones

En el cementerio, allí lo dejaron

 

No creía en los curas

Aunque dos rezaron

Para que sus rezos

Fueran escuchados

 

Todos los amigos

Se fueron marchando

Solo los dos hijos

Con él se quedaron

 

Adiós para siempre

Adiós definitivo

No volveremos a verte

Fue el rezo sentido

Que dijeron los hijos

Al cerrarse el nicho

 

 

CENEME-29-06-08

 

VOLTAREI Ó TEU CARÓN

VOLTAREI Ó TEU CARÓN

Miña terra agarimosa

naiciña doce querida,

en cada anaco da vida

non podo vivir sin ti.

Miña terra feiticeira

de verba doce fermosa,

de campiña verde e tenra,

onde durme Rosalía

e perdura a súa verba.

Voltarei a ti,

ti serás o meu cobixo

descanso no meu camiño

do meu longo soño o leito,

testemuña da miña longa noite

sin retorno.

Voltarei a ti para sempre

miña terra doce e tenra,

onde durme Rosalía

e perdura a súa verba.

-Manuela Fernández González-

No me pongas flores

NO ME PONGAS FLORES

Cuando esté muerto, amor mío

No reces tristes oraciones

Ni pongas flores en mi tumba

Ni luzcas negros crespones

Quiero contemplar la ría

Las gotas de rocío en los campos

Sentir que sigues siendo mía

y que me recuerdas tanto

No veré las luces

No veré las sombras

No sentiré la lluvia

Si otra vez me nombras

Oiré el canto del jilguero

Saludar la luz de un nuevo día

Oiré de tu boca un te quiero

Que me mantendrá vivo todavía

Me sentiré feliz al recordar

Me sentiré infeliz al olvidar

Ceneme.-

CLANDESTINO


Eu son o Clandestino,

aquel que bule

polas auto estradas da noite

fuxindo das vosas conciencias

de fillos de papá

Bule que bule,

ruxe que ruxe...

¡paga peaxe se queres pasar!

Eu son o Clandestino,

aquel que recicla as vosas basuras

e remexe os vosos medos

de nenos de mamá

Bule que bule,

ruxe que ruxe...

¡paga peaxe se queres entrar!

Eu son o Clandestino

aquel que colga das vosas arbres

as verbas fedorentas

que non se poden licuar.

Clandestino, poeta da noite,

desfacedor quixotesco

das vosas fendas sociais.

Bule que bule,

ruxe que ruxe...

¡paga peaxe se queres chegar!

-Manoel Xosé-

NOCHE DE SAN JUAN


Estamos en la noche de San Juan

Donde todo lo viejo se quema

Cenizas, átomos y polvo se juntan

Todo lo viejo se transforma

Todas las hojas y flores muertas

En nuevo resplandor renacerán

De las llamas que hoy las devoran

Nuevos perfumes resurgirán

Todo arde, el fantasma de la noche se evapora

Canta la juventud alrededor de la hoguera, acalorada

Lo viejo rejuvenece, la alegría crece

Suena la gaita en la noche alocada

Hoy es el momento de desnudar el espíritu

El momento de quemar los viejos días ya pasados

Hoy luciremos nuevas vestiduras

Para alegrar tiempos acabados

Vendrán de nuevo la hoja, la flor y el almendro

Aromas mágicos a la memoria traerán

La misma gloria brillará en otros ojos

Cuando los nuestros se terminen de cerrar

CENEME- 23-06-08

A DERREDOBRE

A DERREDOBRE

(poema onírico)

Tiven un pesadelo terrible contigo:

soñei que eras de mármore branco

e que te desfacías en néboa escorregando polas rúas

para xogares comigo nas encrucilladas.

Soñei que te bicaba nos beizos tersos

e que te deixabas coma se estivera en ti

para íresme arrastrando polos vieiros pálidos

da túa luz de pantasma.

Soñei que estabas tola e me gustabas,

e coma escuma do mar e das fontes

me envolvías e levabas na túa lingua

deica unha estrela alá no lonxe perdida.

Soñei que ía ferido da túa imaxe

e sempre tras ela levitando e querendo,

collido da túa man e dos teus peitos

e cinguindo o teu van esvelto de alba.

Soñei que me levabas a melancolía

rubindo pola lumieira dun lóstrego,

e que contigo sempre inserido me perdía

atopándome ledo de estar en ningures.

Soñei que eras unha tremoia

e por iso seguinte sempre, sempre,

ata que te recolliches de novo

na realidade do mármore branco.

Entón foi cando espertei

e quedei perdido para sempre

no teu mar de brétemas.

-SERXIO LÓPEZ-CORONA MARTÍNEZ-

Te amo

Te amo

porque sé que no existes,

porque tendría miedo de ti si existieras

como le tengo miedo a todo

lo que roza mis manos

y me hace sentir vivo

un poco más.

Te amo

porque eres tú quien despierta en mis noches en vela

y me da paz,

te amaré siempre si así lo quieres

y así lo has soñado.

El tiempo

y el no tiempo, la distancia no existe,

la soledad es una.

Todo

entre tú y yo.

-José Ángel-

Nunca le llames equivocación

Nunca le llames equivocación

a tu vida pasada. Equivocación podría llamarle yo

cuando nublé los vientos

en pos de una tierra prometida, cuando intenté quemar los silencios

que se hendían a mi alrededor

con la llama de la soledad.

Equivocación podría llamarle yo cuando intenté regir las cumbres

con mi inquietud

e intenté saciar mis ansias…

y no lo conseguí.

Pero tú no… tú no debes llamar equivocación

a los hielos candentes

que pretendían ahogarte con el hervor de su tempestad.

Tú no debes sentirte culpable… antes yo

que he mojado las sábanas con el sudor de tu ausencia.

-José Ángel-

Rosalía

Queridiña Rosalía,
cando leo teu cantar,
sento pena porque sofres
de continuo sen parar.

Se hoxe puideses poeta,
dende onde mouras ollar,
a terra que tanto amaches,
os camiños que tiñamos, para os cans,
verías, ¡Oh, queridiña!
a grande transformación
que os teus irmáns aos poucos,
con esforzo e con tesón,
fixemos desta Galicia.

Se soubeses, Rosalía,
canto Galicia medrou;
e medrou porque trouxemos
os cartos da emigración;
cartos como as penas negras
que a moitos a vida custou,
outros coa morriña, tornamos
coa vaquiña e a casa,
nos petos do pantalón.

E fíxose lentamente
a grande transformación,
moitas empresas de barcos,
de coches, de construcción,
cooperativas gandeiras,
intensiva producción;
escolas, que non había, para os nenos.
Para os mais grandes, formación.

Xa non marchan, Rosalía,
galegos á emigración,
malpocados, iñorantes…
sen ningunha formación

hoxe veñen a mercarnos,
enxeñeiros, arquitectos,
doutores, informáticos…
todos técnicos de profesión,
formados nas universidades
que a xeración dos corenta,
con moito esforzo pagou.

Xa non marchan, Rosalía,
galegos á emigración,
asoballados e escravos,
por todos sendo criados;
moitas veces maltratados
por alemáns, por ingleses,
por suízos, por franceses…
e sempre desprezados
pola falla do saber.

Mais os tempos son chegados,
hoxe estámolos a recibir:
falamos na súa lingua,
axudámoslles a comer,
e arrincamos os cartiños
co noso bo facer.

Non chores máis Rosalía,

Xa non ai porque chorar,

ó galo canta moi cedo,
a alborada está a tocar,
coa gaita, que xa non chora,
coa gaita que está a soar;
coa gaita que repenica
e fainos a todos troulear.
Cada un na súa tarefa,
os estudiantes a estudiar,
E os xa formados, como nós, a traballar.

Rosalía, Rosalía,
ya non tes porque chorar,
Rosalía, muller, durme...
E descansa en paz.
Amen.


Ceneme.- En Padrón, 20-06-08

¿FRACASO O AMISTAD?

¿FRACASO O AMISTAD?

- Hijo, lo que estás haciendo

es mucho para tu edad

- Sólo me estoy defendiendo

de un mal llamado soledad

- Tener amigos es bueno

pero no en demasía

- El que cree que estoy lleno

no tuvo amigos un día

- Es que estando acompañado

se pierde la privacidad

- ¿Prefieres verme aislado

del mundo y de la sociedad?

- No, yo no diría tanto

sólo te aconsejaría...

- Ya lo sé y me adelanto:

a ti nadie te valía

- Bueno, si no haces caso

a un padre y compañero...

- Entre un amigo y el fracaso

me quedo con el primero.

Marlene H. Pérez

Está muy de moda el maltratar a las personas

EL MALTRATADOR

Todo hombre mata lo que ama

Que todos sepan la verdad

Algunos lo hacen con rencorosa mirada

Otros con palabras de amabilidad

El cobarde lo hace con un beso

El valiente con una daga, sin piedad

Algunos matan su amor cuando florece

Otros cuando marchitado se ha

Alguno estrangula su amor cuando amanece

Otro en las sabanas de la oscuridad

Los más tiernos usan el cuchillo

Los más duros la brutalidad

Algunos aman muy poco, otros no lo pueden soportar

Algunos venden lo que aman, a otros le sobra para comprar

Algunos cometen su crimen con muchas lágrimas

Otros sin lamentar su crueldad

Todo hombre mata lo que ama

Cuando el amor no puede lograr

No se arrepiente, el sinvergüenza

La cara al descubierto, ese matón

Nadie le pone al cuello la cuerda

Por el asesinato que cometió

Ni se atormenta por los hechos

Ni hace actos de contrición

Ceneme.-12-06.-08

¿Qué te parece?

He algunos componentes
de ese grupo de poesía
ahora representados
en esta fotografía:
Anna Carmen, Rafael,
Bernardo, Pepita, Miguel,
Rosario, Alonso, Candela,
Rosa, Amante, Manuela,
Carmen, Margarita, Isabel,
Gelu, Sergio, Andrés,
Marlene y José Manuel.
 
Marlene H. Pérez

TIERRA FÉRTIL

TIERRA FÉRTIL

 

¡Oh, tierra!, cubre con tu manto su bendito rostro

Sella la hermosura de sus ojos cansados de mirar

Pégate a ella cual fiera a sus despojos

Y su risa ahoga que no la sienta suspirar

 

Ella no tenía preguntas, no tenía respuestas

Introducida y oculta en fructífera tierra

Ella no tenía amantes, ni puertas abiertas

El alma tranquila soportando sus penas

 

La oscuridad, más clara que la luz del mediodía

El silencio, más musical que cualquier canción

El mismo corazón que en mi pecho ardía

Hasta la mañana en que me dejó

 

¡Oh, tierra! cuida su figura primorosa

Con el cuidado de quien ahí la posó

Para que siempre se vea hermosa

Cuando despierte del sueño que empezó

 

Ceneme.- 20-05-08

 

SOLEDAD

SOLEDAD

 

Soledad - palabra triste-

Es lo que yo siento ahora

El amor que tú me diste

No duró más que una hora

 

No era amor del corazón

Yo no supe distinguirlo

Y el fruto de esa pasión

Ya comienzo a sentirlo

 

Seré feliz nuevamente

Y no estoy arrepentida

De ti quedó la simiente

Para empezar nueva vida

 

Soledad - palabra extraña-

Así esto me sonará

Pues el ser que me acompaña

Será amado y me amará.

 

Marlene H. Pérez

 

Soños

Soños

Algún día deixarei de soñar.

Durmirei para sempre
sen espertar xamais.

Descansarei polos séculos
sen voltar a soñar.

Os meus soños durmidos
prisioneiros quedarán.

Chorará o ceo
chorará…

Voará a bolboreta
onde eu non poida voar.

Os meus soños durmidos
durmidos están.

Deixádeme que soñe,
deixádeme soñar…

O río durmido…

O sauce a chorar…

 

 

-Gelu García Susavila-

Zapatitos nuevos

Zapatitos nuevos

 

Zapatitos blancos, zapatitos negros,

zapatitos nuevos cargados de sueños.

Cuántas ilusiones volcadas en ellos:

mis zapatos blancos…

mis zapatos negros

 

Qué dulce alegría calzarme con ellos

¡Llegar a reírme, llegar a quererlos!

Saber que me gustan,

que bailo con ellos:

con mis zapatitos, mis zapatos nuevos

 

Recuerdos de infancia que saben a ellos,

nostalgias que vienen y huelen con ellos.

Niñez que retorna

Al vernos pequeños:

con los zapatitos…

los zapatos nuevos.

 

-Manoel Xosé-

NOSTALGIA

NOSTALGIA

 

Hoy voy a confesar

lo que te quiero,

hoy la nostalgia

atropella al sentimiento.

 

Aunque no lo confieses

yo sospecho que tú amor

también me quieres.

 

Aunque a veces sea una sinrazón

el amar tan locamente

como te amo.

 

Si es el amor

un buen vino

que mejora con los años,

bienvenido.

 

 

-Jean Carballo-

¿Quién es?

¿Quién es ese tal Ceneme
que escribe lindas poesías
con tanto sentimentalismo
y aún elogia las mías?
 
Sé que es una gran persona
y con un gran corazón
Si acaso me equivoco,
en algo tengo razón:
 
Le sobra en sus entrañas
esa fuerza que él no duda
en dividir con los demás
¡Ah, cómo eso nos ayuda!
 
Marlene H. Pérez

HÁBLAME

HÁBLAME

 

Háblame con tu sonrisa

háblame con tu silencio

háblame por la mañana

cuando soñando despierto

 

Háblame con tu mirada

háblame con tus gestos

háblame cuando depositas 

en mis mejillas tus besos

 

Háblame cuando las flores

estallan con su color

cuando la naturaleza toda

está cantando al amor

 

Háblame cuando los pájaros

en la hermosa primavera                                     

comienzan a hacer sus nidos

al encontrar su pareja

 

Háblame en el verano

cuando en ese agradable calor

tu cuerpo busca mi cuerpo

se mezcla nuestro sudor

 

Háblame cuando me amas

en la oscuridad del cuarto

ámame, dime que nunca

vas a marchar de mi lado

 

Háblame en el otoño

cuando la fruta madura

en el arcón de la vida

habrás de guardar segura

 

Háblame cuando las hojas

revolotean al viento

y la naturaleza anuncia

que otro ciclo se está cumpliendo

 

Háblame en esas noches

de cruel y de duro invierno

háblame aunque me digas

ya no te quiero, lo siento

 

Háblame en esas noches

que escuchas aullar el viento

a "Eolo" pasar silbando

¡Silencio! ¡Descansad en el invierno!

 

Háblame cuando a la tumba

se marchen tristes mis huesos

cuando no puedas oírme

decirte cuanto te quiero

 

Tal vez te olvides de hablarme

cuando me encuentres ausente

pero yo te estaré hablando

me encuentre donde me encuentre

 

Ceneme.-11-09.2007

 

TRISTE DESPERTAR

TRISTE DESPERTAR

 

La noche dormía; yo no

Una horrible pesadilla

de mi sueño me despertó

Una rosa amarilla,

una mortaja sencilla

y un cadáver, que era yo

 

Sentía que me querían,

que muchos por mí lloraban,

gritaba y no me oían,

oía que me llamaban

y mi cuerpo lo llevaban

y mis gritos se perdían

 

Adormecí nuevamente

"La pesadilla ha pasado,

era falsa aquella gente"

Me desperté a tu lado

feliz, conmigo abrazado,

durmiendo eternamente.

 

Marlene H. Pérez

 

SOÑANDO...

SOÑANDO...
 
¡Qué felices somos todos!
Hay paz en todo el mundo
Se firmaron los acuerdos
Todo se acabó en un segundo
 
No existen enemigos
No hay lucha, no hay armas
Todos estamos unidos
Ya no suenan las alarmas
 
No hay muertos por el suelo
Ya no hay campo minado
Ni bombardeo en el cielo
El hambre se ha acabado
 
Todos se ríen contentos
No hay motivo para llanto
Caminan a paso lento
Cantando el mismo canto
 
Los soldados no se enfrentan
No hay cuarteles ni clarín
Madres e hijos se encuentran,
Se abrazan, se besan por fin
 
Pero, ¿qué mundo es éste?
¿Es real o es incierto?
¿De verdad la paz existe?
Es un sueño...me despierto.
 
Marlene H. Pérez

¿Qué esperas?

¿Qué esperas?- me dijo la flor
desde su tierra adormecida.
Le espero a ella- le dije yo,
sé que ella es tan hermosa como el día.
¿Sabes que vendrá?- me preguntó después
con expresión dolorida.
Si, lo sé. Porque ella es para mí
como una fruta prohibida.
Está bien. Me duermo en paz
porque entiendo que tu fe es tu alegría.
Hasta mañana, flor- le dije;
hoy es un día desnudo para mí y tú...
tú has sido la vida.
-José Ángel-



Enviado desde Correo Yahoo!
La bandeja de entrada más inteligente.

Cousas da fraga

 

 

 

Morea de cousas que alguén atopará na fraga

 

 

 

 

 

Sol

Lume

Tixolas

Brétema

Donicelas

Máis lume

Un cruceiro

Unha anduriña

A palleta dunha gaita

O libro de San Cipriano

A fachada do Obradoiro

O meu poema feito anacos

As cirolas de alguén que tiña presa

Verbas atrapadas na tea dunha araña

Un paisano portando a cruz da Estadea

Dous piornos baleiros

A parabólica do meu veciño

Un can de palleiro que ouvea

Un transatlántico de alto "estanding"

O pau de oliva que non atopou ninguén

Unha ringleira de carballos e castiñeiros

e outra máis,

e outra,

e outra,

e outra...

 

-Manoel Xosé-

 

 

 

 

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.