ATOPEITE, ROSALÍA
Atopeite, Rosalía,
cando por Padrón pasaba,
e foi milagre atoparte
cando en ti eu non pensaba.
Prodixio foi namorarme
na casa en que ti morabas,
das verbas que, sin querelo,
escoitei dunha rapaza.
A moza choraba a mares
e cun pano azul limpaba
bagullas dos seus olliños
cas meixelas alagaban.
Meu amor, onde te atopas?
-preguntáballe a doncela
as rosas de follas brancas.
Meu amor, por qué non volves
se sabes que estou sen alma?
Atopeite, Rosalía
cando por Padrón pasaba,
e foi prodixio atoparte
cando ti xa non estabas.
Xosé Carlos O´Framinor (+)
(Primera Antología del Grupo Poético Brétema)
1 comentario:
Desconocía este poema de Xose Calos, precioso, me pasa los mismo cada vez que paso por Padrón, mi vista se desvía hacia la Matanza, lasa de Rosalía y me digo, ahí está ella dormida. Ceneme
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"