No alto de Peinador vin un espectáculo de primor,
Por detrás de un gran penedo saía a lúa,
Quedei abraiada do perto que estaba,
Como a lúa era chea, tan grande a veía,
Que mesmo parecía, que coas mans,
collela podía.
O sol aínda que baixo estaba alí,
e alumeáballe a faz con ollos, boca e nariz,
Subindo por riba da montaña, cavez mais alta,
Semellaba unha deusa, meu deus que fermosa,
Qué magoa eu sentín, a máquina de fotografar
Esquecín.
O amencer do seguinte día ollei para o ceo,
e alí estaba a lúa deitada, durmindo nos brazos
de Morfeo.
Candela
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"