Maio
Aí ven o maio
de froles cuberto,
aí ven o maio
vencendo ó inverno.
Aí ven o maio
aleda rapaz,
que aí ven o maio,
pro non trae a paz.
Un maio cangado
de moita xenreira,
un maio de odios
e loitas sen par,
cheo de refuxiados,
de centos de guerras,
campos de refuxios,
xente sen fogar.
De odio ás misturas,
ou as mestizaxes,
a os diferentes
ós de outra cor,
nas pateras mortos
ou nos abordaxes,
de tódalas terras,
fartos de doór
A onde vai o mundo
con esta cegueira?
Dínolo, ti, maio,
que eres todo luz,
a onde van as xentes
feras e guerreiras
contra seu irmán,
no nome da cruz?
Se tódalas guerras
son guerras civiles,
posto que entre irmáns
a pelexa é,
que importa das razas
as cores miles
o que importa é a fame
e a vida, abofé!
Se a terra é dos homes
sen faltar negún,
se as mercadorías
fronteiras non ven,
por qué estas se cerran
é feito común
cando o home pide
se lle abran a el?
Se a terra é patria
toda dos humáns
e se, fora dela
vida non se ve,
por qué a codicia
explota ós curmáns,
por qué tal cegueira,
decide, por qué?
Non te esquezo, maio,
cantar eu non podo;
as rimas bonitas
deixo para despois...
próeme a inxustiza
contra todo pobo
pois, sendo persoas,
semellamos bois.
Non te esquezo, maio,
longo, mais frolido,
non esquezo cantarche,
ou máxico mes,
de froles cuberto,
es sempre benvido,
sabes que te quero,
pois aquí me tés.
Manolo de Rinlo
(2º Premio- Letras Galegas- Casco Vello de Vigo)
2 comentarios:
Manolo, precioso, no me extraña que te concedieran el premio. Este poema merece cualquier premio. Enhorabuena. Ceneme
Mayo, con todas sus flores, no puede borrar las espinas creadas por el ser humano.
Un poema sensacional que emociona y plasma la realidad ineludible.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"