A fontiña
Miña fontiña pequena
de auga pura e cristalina,
ónde está o teu doce son,
ónde o seu arrolar de vida?
De pedra era o teu picho,
de canteira a túa pía;
a un, os homes bicaban,
noutra, o gando bebía.
Nas noites claras de lúa
era o teu cante armonía;
no fervente sol de verán
tiñas frescura e ledicia.
Que fixeron de ti miña fontiña?
Plástico, cemento e uralita!
qué fixeron de ti miña fontiña?
A túa auga xa non é a misma!
Alonso Rodríguez
3 comentarios:
Alonso los recuerdos son tan profundos,que nos haces vivir con tigo tu hermosa fuente.Teresa
Un poema sinxelo para facer meditar sobre o noso patrimonio.
Nunca debimos olvidar que las fuentes son sagradas, una bendición de los cielos. Alguna vez pagaremos caro este desatino.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"