A fontiña

A fontiña

 

Miña fontiña pequena

de auga pura e cristalina,

ónde está o teu doce son,

ónde o seu arrolar de vida?

 

De pedra era o teu picho,

de canteira a túa pía;

a un, os homes bicaban,

noutra, o gando bebía.

 

Nas noites claras de lúa

era o teu cante armonía;

no fervente sol de verán

tiñas frescura e ledicia.

 

Que fixeron de ti miña fontiña?

Plástico, cemento e uralita!

qué fixeron de ti miña fontiña?

A túa auga xa non é a misma!

 

Alonso Rodríguez

 

3 comentarios:

TERESA CARIÑO DAVILA dijo...

Alonso los recuerdos son tan profundos,que nos haces vivir con tigo tu hermosa fuente.Teresa

Anónimo dijo...

Un poema sinxelo para facer meditar sobre o noso patrimonio.

Mª Teresa Sánchez Martín dijo...

Nunca debimos olvidar que las fuentes son sagradas, una bendición de los cielos. Alguna vez pagaremos caro este desatino.

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.