A bolboreta e o xílgaro
Estaba unha bolboreta pousada nunha rosa dunha
roseira en flor,
veu un refacho forte de vento e desfollou a rosa
vermella de cor,
os pétalos levounos o vento e a bolboreta ferida
non tiña sustento, caeu na herba, o xílgaro que a viu
colleuna con moito coidado,
e levouna no peteiro o seu niño que estaba no arborado,
con moito agarimo deulle calor,
ea bolboreta revivía, revivía xa podía voar de flor en flor,
éo xílgaro todo ledo chirlando, fíxolle compaña no seu voo.
Candela
2 comentarios:
Digo lo mismo que en otros comentarios que he hecho en este blog. Me cuesta entender el Gallego, a pesar de ello, me encanta. Bonito poema casi puedo ver lo que expresa.
QUERIDA CANDELA,aledome moito que xa estes connosco neste pequeno curruncho de feito botabamosche en falta,unha aperta moi forte.Teresa Cariño
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"