SEN MEMORIA
(1936)
Lastre, lastre é o que tedes,
lastre de mortos nos foxos!
Só carraña de sangue indeleble
levaredes na conciencia
ata que o demo e o inferno vos leven,
ata cando xa non teñades dedos
para apertar os gatillos,
ata cando as pistolas berren de espanto
ao sentir o voso bafo de escoura e de ratas.
Havos esfuracar a condena eterna
e ninguén, ninguén dos que aman a vida
por vosoutros sentirán pena
nin rezarán pola vosa alma
porque nacestes sen ela.
E como fostes lastre
no camiño da Luz e da Historia
nin tan sequera os vosos fillos
vos gardarán memoria.
A vosa relixión foi a dun deus de ira e de morte
e non a do Deus do amor e do desprendemento
aínda cravado.
Serxio López-Corona Martínez
No hay comentarios:
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"