A MIÑA IRMÁ

A MIÑA IRMÁ

 

Nunca vila mariñeira

Póboa do Caramiñal,

no mes de xullo nacía

Ana, a miña irmá

 

Eu, que corría con ela

por aquelas corredoiras

lémbrome do seu sorriso,

lémbrome que era nerviosa

 

Aquelas praias tranquilas

con gamelas pescadoras

salpicadas de salseiros...

cantos recordos teño agora!

 

A fontiña do Castelo

que tanto nos salpicou

con aquel caño furado

que na lembranza quedou

 

Fómonos daquel lugar,

fixémonos unhas mozas,

eu estou agora escribindo

e ti, ¿onde estás miña rosa?

 

Chámoa polo rueiro,

chámoa e responde o mar:

-despaciño pero firme-

vaite! non chames mais

 

Chámoa polo "relleno"

Chámoa polo areal,

volta de novo ó Castelo

non encontro a miña irma!

 

Baixei ata nosa praia

e na area me sentei

Ana, non estás ti en ela

Ana, non te podo ver.

 

Decídeme gaivotiñas

que voades sin parar

¿non topástedes unha nena

perdida nalgún lugar?

 

-Non está!- fálame o vento

-Non está!- bérrame o mar

e oíuse un susurriño:

"Vaite! non chames máis"

 

A túa querida Ana

Durmiuse moi tranquiliña

e no corazón a levas

para toda a túa vida

 

Durme naquela barquiña

daquel pobre pescador,

durme nas flores do campo,

durme entre todos nós.

 

Teresa Cariño