Salaios
Ir polo mundo
como can sen dono,
pedindo agarimo.
Así mendigando
percorrer vieiros
sen que ninguén
te escoite.
Os teus salaios
eran palabras
sen eco,
e vertendo bágoas
sentíaste
afogada nelas.
Fuches espertando
e comprendendo,
que sen bágoas
non hai vida.
Margarita Agulló
(Segunda Antoloxía do Grupo Poético "Brétema")
2 comentarios:
Margarita, entiendo que la soledad en cuanto no puedas valerte por ti misma, tiene que ser muy triste, tendrás que acercarte a alguna persona con la cual compartir esa parte de tu vida. No es fácil
Ay, Margarita, no entiendo lo que escribes pero por el primer comentario, supongo que te quejas de soledad...Realmente no es fácil, es casi imposible. Qué tengas suerte.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"