Salaios

Salaios

 

Ir polo mundo

como can sen dono,

pedindo agarimo.

Así mendigando

percorrer vieiros

sen que ninguén

te escoite.

Os teus salaios

eran palabras

sen eco,

e vertendo bágoas

sentíaste

afogada nelas.

Fuches espertando

e comprendendo,

que sen bágoas

non hai vida.

 

Margarita Agulló

(Segunda Antoloxía do Grupo Poético "Brétema")

2 comentarios:

Anónimo dijo...

Margarita, entiendo que la soledad en cuanto no puedas valerte por ti misma, tiene que ser muy triste, tendrás que acercarte a alguna persona con la cual compartir esa parte de tu vida. No es fácil

Anónimo dijo...

Ay, Margarita, no entiendo lo que escribes pero por el primer comentario, supongo que te quejas de soledad...Realmente no es fácil, es casi imposible. Qué tengas suerte.

Publicar un comentario

" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"

Powered by Dhn © 2008-2009 Grupo Brétema • Agrupación Poética Brétema de Vigo • Grupo Brétema
La Agrupación Poética Brétema de Vigo, Se reserva todos los Derechos.