A OS NOSOS VELLOS MARIÑEIROS
DA RIBEIRA DE VIGO
Alá van os mariñeiros
camiño de altamar
Alá van meus compañeiros,
quen sabe se voltarán
Van a peito descuberto,
van a guerrear co mar,
van arrincar os tesouros
ca mar non quer entregar
Van soportando galernas
loitando co temporal,
van entre brétemas metidos,
que lles impide mirar
Van en barcos de madeira
en condicións inhumans,
moitos sen roupas de auga
que os protexa do mar
Cando van, van vigorosos,
descansados do seu lar,
cando voltan, voltan cansos,
queimados de pelexar
Traen cardenais no corpo,
cheas de feridas as mans,
e os corazóns doídos
de tanto golpe de mar
Xa entra o "Wenceslao"!
-oín na Ribeira berrar-
"parés que ven sellado
ven enterrado no mar"
Se ven do Gran Sole, pescada,
palometa, se da costa de Portugal,
din que venderán o Sábado
o prezo mais alto que vaia
Eses son os nosos vellos mariñeiros
que no porto agardando están,
familiares que angustiados
os desexan abrazar
Moitos son os mariñeiros
que se afogaron no mar,
o mar cobra sempre caro
a fame que vai quitar
É o medo que eles pasaron...
¿como o poderán olvidar?
os compañeiros que foron po lo mar abaixo,
grabados no corazón están
Borrachos de augardente e viño
esquecer nos seus fogares tentarán,
algúns poida que o consigan,
mais outros non o lograran
Nas tumbas dos mariñeiros
nunca mirei crecer flores.
Ceneme
1 comentario:
Miguel gracias por este poema.
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"