Bágoas

 

Bágoas

 

 

Hai bágoas que cheiran a impotencia.

Bágoas que cortan,

 coma coitelos…

E bágoas que se alugan

por un puñado de pesos

 

Hai bágoas que se fan anacos nun intre;

Bágoas baleiras que remexen o silenzo,

e bágoas que se misturan

entre verbas de morriña

 

Hai bágoas preñadas de pacencia

na casa das meigas,

e bágoas que cuspen aturuxos

no lume das tebras

 

 

Hai homes que choran lembranzas,

e homes que se afogan

nun mar de cadaleitos esquecidos

 

Hai homes brancos,

e tamén  homes negros…

 

-Eu non quero, miña nai,

ser branco nin negro,

nin quero ser bágoa, nin ser o coitelo;

 

Eu quero ser home querendo ser neno!

E quero ser arbre brincando no tempo!

E ser anduriña…

 xogando no ceo.

 

Manoel Xosé-II-MMVIII