As mans…
as miñas mans,
e as mans daqueles
dos que ninguén se lembra
Velaí as bágoas
espalladas nun intre,
as bágoas do tempo
mesturadas no orballo,
e as bágoas da gaita
fungando no vento.
Berran as mans,
choran,
e recenden a xeada
na noite mais negra
Velaí os vosos agarimos
de falsos profetas...
as vosas mans,
xunguidas nunha mestura
de aturuxos e morriña
As mans...
as miñas mans,
e as mans daqueles
dos que ninguén se lembra
Manoel Xosé
1 comentario:
FANTASTICA ,un abrazo ,teresa
Publicar un comentario
" Piensa si lo que vas a decir es más hermoso que el silencio"